شــــب بـــــا قـــلـمـــی کــه احــــســـاس مــــــرا مــــی خـــوانــــد مــــــی آیـــمــــــو بـــــوســـه ها مــی چــیــنــم .پــُـرمــی کــنــم آغــوشـــِ تــو را بـا شــــبـــنـــم تـــا جـــوهر ایـــن نـــگـاه گـــُر گــیـــرد غــلـطـــیـــدنــــِ ایـــن کــلـام بـــا مــــتـــنــــ، دروازه تـــرجــمـــان لـمــســـیـــســـت بـــــه صبـــــح .ای جــــــان کــــلـام دوســـتـــت دارم .
تــصـویـــر تــو در قــاب نــگــاهــم، آغــوشـــِ
حیــــاتــــیـــســــت که هـــــر صــــبـــح بـــا
بـــوســــه یــــِ بـــیــــدار شـــود مســــت ...
تـــــقـــــدیــــم تـــــو ای شـــیــــریــــنـــــــم
دســــتـــان طـــلـــــایـــی خــــورشـــیـــد بــــه روی گــــونــه ات هـــر صــــــبــــح پـــیـــغـام بــوســــه ی گــــرمـــــیـــســــت از جــــانــب خــــیـــال ... ایـــن مـخــمــل خــوابــیـــده را بــا جــفــــتـــِ لــــبــــانــم صـــدا کـــنــم . بـــا ایــن ســـکــوتـــ، بــــیـــداریـــت تـــعـــبــــیـــر شـــاعـــرانــه یـــِ بــــهـــاریـــســــت غــــرق گــــل . ای خــــفــــتـــه یـــِ ایـــن رونــقـــِ دلـــــمـــــ، بــــا عـــشـــقـــ، هـــر ثانــیـــه تـــو را، آغــــوش گــــیـــرمـــــو از نــو نــگــــاه کـــنــم . بــــوســیـدنــت قـیــامـــت دیــگــریــســت از بـــهـشـــتـــ، تـــا بــــرزخــــِ ایـــن لـــــحـــظـــه را رهـــا کـــنــم ... لــیـلـایـــِ مــن کــه هـمـیـــشــه مــانــدنــیــســتـــ. مـجـنـونــِ تـو حـالــش شـنـیــدنـیــسـت ؟
تـــصـــویــرِ قـــشـــنــگــیــســــت تـــو را مـــی گــویــم ! آری تـــو را ... گــرمـــای حــــــروفِ تـــنــهـا یــک حــــــرف از گــوشـــه یــِ پـــــرچـــیــنــِ لبــهـایــت بــا بــانــگــِ ســــلام ،حــــــالت خـــوب اســــتـــ؟ دنــیــای مـــرامـــی پـــــوشـــد بــا جـــامـــه ای از نــگــاهـِ زیــبــایــت ...هـر زمـــان کــه بــپـــــرســــی خـــوبــیــ؟ اربــابــِ احــــــســــاســــی شـــده ای کــه مـــی جـــوشـــد در مـــتـــنــِ عبــارتـــی کــه بــرخـــاســــتـــه از ایــن مـــضــمـــون اســــت : کــاش دوســــت داشـــتـــنــم را بــا چـــشـــمـــهـای خـــوشـــکــلت مـــی دیــدی ... ایــن عبــارتـــیــســــت ســــاده ...امـــا ! تـــمـــامـــِ دنــیــایــِ مـــن اســــت بانویم...
گــفــتــم ایـــنــبــار تــو را بــا نــگــاهــی دِگــر آغـــاز کــنــم بــانــویـــم ... مـی نــشــیـــنــیـــم کــنــارِ هــمـو از دیـــدنــِ نــادیـــدنــیـــِ ثــانــیـــه هــا مـی چــیـــنــیـــم .گــاه شــود دایـــره قــرمـزِ ایـــن فــاصــلــه را، بــوســه هــایـــم بــِبــَرد زیـــرِ ســوالــ؟! پرســش از ایـــنــکــه مـرا طــاقــت و پاســخ بــه تــو نــیـــســت ... لــحــظــه را بــایـــد دیـــد، عمـر کــوتــاه اســت ... مـی نــویـــســم بــه دو بــال لــبــهــایـــت ، عشــقــِ مـنــ، خـــاطــره ات شــیـــریـــن اســت ... مـی شــود پُر کــنــی آغـــوشــم بــه نــگــاهــی دیـــگــر ؟ ایـــن ســوالــیـــســت کــه هــر شــب بــغـــلــت مـی گــیـــرد...حــســرتــِ فــاصــلــه هــایـــم بــه تــو را، کــم کــنــی بــا ایـــن راه ... حــک کــنــم پاســخـــِ ایـــن پرســشــِ شــبــهــایـــم را بــه نــگــاهــی دیـــگــر ...
دلـنـوشـــــتـه هــایــم کـــه مـــی خـــوانـیــ، در تـمـــام حــــروفــش بــــغل گـــرفــتـه ام تـو را . هــر عبــــارتـی کـــه تـو را مـــی نـوازد درونـِ ایــن آهــنـگـــ، قـــصه یــِ نـگـــاهــِ قـــشـــــنـگـــت کـــنـد مـــحــــرابــــ... تـا کـــنـون کـــســی بــــه تـو گـــفــتـه کـــه در نـگـــاهــت مـــهــربــــانـی لـبــــریــز اســت یــا نـمـــکـــهــای ســاحــــلـِ قـــدمـــهــایــت چاشـــــنـی بــــرای زنـدگـــیــِ شـــــیــریــن اســت .خـــوش بــــحــــال دلـی کـــه تـو را حــــفــظ اســت چون بــــرایــش تـو بــــهــتـریــن لـیــلـایــی ...بــــا نـوشـــــتـن ایــن احــــســاس بــــوســه هــایــم شـــــود عریــان . دوســتـت مـــی دارم و خـــواهــم داشـــــت ....... هــمـــیــشـــــه و هــر کـــجا و هــر ثانـیــه ....
تــــولـدِ مــن زمــانـــِ شــــــروعـــشــــــ،حـــضـورِ نـــامــی بـه نـــام لـیــلـا بـود.تــــمــامــی فـــصـــولـش که بـا نـــگـــاه ِ زیــبـایــت دوبـاره جــــوانـــه خــــریــد و طلـوعـــش زیــبـا شــــــد ... تــــو را درون آتــــش عـــشــــــقــی که پــــنـــهــان اســـت شــــــبـانـــه بـوســـه زنـــم و روزش را بـه صـــبـر رســـیــدن بـه بـوســـه ای دیــگـــر ... تــــو را درون آغوشــــــم بـه بـانـــگ نـــوازش تــــا صـــبـح هــمــیــشــــــه بـیــداریــســـت . بـه گـــفـــتــــن دوســـتــــت دارم قــنـــاعـــتــــی نـــکرده و نـــمــی کنـــم چــرا که تــــو جــــان مــنـــی و بـا تــــو زنـــدگـــی جــــاریــســـت . تــــو رقــص مــنـــی در گـــفـــتــــار ،حـــروفـــِ تــــو را دوســـت دارم نـــگـــاهــِ تــــازه ایــســـت که مــی آفـــریــنـــد احـــســـاســـم را که غرق تــــو بـاشــــــم که زنـــده بـمــانـــم از ایــن بـودنـــهــا...
نــِشــــسـتـــن حـــروف بـــه یــادت ، زنــده مــی کنــد پـــوشــیــدنــِ احـسـاسـمــان را بـــه هم . دروازه لــمــسـیــسـت بـــه سـاحـــلــتـــ، دسـتـــانــِ بـــوسـه هایــِ مــوجــیــسـت بـــه گــــونــه ات . مــی تـــوان بـــارها تـــو را بـــوسـیــد بـــی آنــکه خوابـــت شــــکسـتـــه شــــود . مــی تـــوان شــــانــه کرد مــوهای ایــن غنــچــه یــِ بـــسـتـــه را . تـــرجــمــه یــِ شــــب تـــا بـــه صبـــح رسـانــدنــِ تـــکلــیــف، بـــاشــــد هزیــنــه یــِ آن بـــوسـیــدن لــبـــهایــِ سـرنــوشــــت . بـــا هر نــگــــاه بـــه عـــکسـت تـــولــدیــسـتـــ. رونــق گــــرفتـــنــِ ایــن بـــازارِ قــرنــِ جــدیــد ، دوسـت داشــــتـــنــی تـــریــن دختـــر ی، که تـــو را مــی تـــوان نــوشــــت ... مــی بـــوسـمــت بـــه تـــعـــداد قــلــمــهایــِ ایــن جــنــگــــلــِ حـــیــات ...
تـــرجــمــه ای از بـهــار نـــگــاهــت
مــهــربــانــــمــ، شکوفــه هــای تــــلخ بــهــاری یــادت هــسـت ! یــکبــار پــرسـیــدی مــفــهــومــش چیــسـت ؟ پــاسـخـــش را در احسـاسـم بــه تــــو یــافــتــــم .آنــــگــاه که روئــیــدن حضورت جـــان مــی گــیــرد شیــره جـــان لبــخـــنــــدی مــی آفــریــنــــد بــر شاخـــسـار وجـــود بــه مــانــــنــــد شکوفــه هــای تــــلخ . بــهــار، یــاد آور هــمــان شکوفــه هــای تــــلخـــیــسـت که تــــنــــهــا در دامــنــــه یــِ سـخـــاوت بــانــــویــی سـر بــر مــی آورد که حمــاسـه سـاز ایــن خـــاطره شیــریــن هــسـت ... بــهــار عــــمــرت مــبــارک عــــزیــزم ... نــــگــاهــت بــهــاری و عــــمــرت بــرقرار ...
لــــــحظات پـــــــایـانــی قـــرنــیـســت که عــــبـــارتـــی نــا گـــفـتـــه را ضـــمــیـمــه یـِ اوراق آن مــی ســازم تـــا طــــراوت ِ عــــمــرمــان را تـــعــــهدی آســمــانــی بـــخشد . زمــیـنــیـش را بـــه زمــیـنــیـان واگـــذاشتـــه ام و بـــا جان ِ دل بـــه بـــانــویـم مــی گـــویـم : لــــــیـلــــــای مــنــی هر کجا که بـــاشی ... دوســتـــت دارم ای شور و شوق نــفـســهایـم که ایـن احســاس بـــا یـادت همــیـشه بـــهاریـســت