طــلـوع زیـــبــایـــم

طــلـوع زیـــبــایـــم ،  غــروب غــمــهــایـــت و طــراوت و شــادابــی نـــهــانـــت و آرامــشــِ در رخــســـارت و لـبــخــنـــد بــر لـبــانـــت آرزوی قـلـبــی  مــن اســـت که مــا را مــی ســـازد . تـــنـــدرستـیـت بـرقـراریـــ احسـاسـیـــســت که ایـــن رابــطــه را تـــداوم مــی بــخــشــد هــر کجا که بــاشــی و هــر آنـــچه بــیـــانـــدیـــشــی تـــو را دوســـت مــی دارم ... دوســـت داشــتـــنـــت بــهــاریـــســـت در بــهــار ... 

 

 

 

        

نــظـاره گـــر ســـکـوتی شــده ام

نــظـاره گـــر ســـکـوتی شــده ام . فـــریـــادیـــســـت کـه فـــردا را بــا نــام تو بــیـــدار مـــی شــود . زیـــر بــنــایـــِ انــعــکـاسِ ایـــن انــدیـــشــهــ، گـــوش دادن بــه آهــنــگِ نــگـــاهــیـــســـت کـه تو را آفـــریـــده اســـت ... خالـــقِ ایـــن اثـــر را چـــقدر دوســـت مـــی دارم کـه مـــرواریـــدش در دل نــامـــش هــویـــداســـت .    

ســلام قــرار و آرامـــشــم

 ســلام قــرار و آرامـــشــم  تـــکـه کـلامـــیـــــســت بــی پــروا بــی بــال و پــر، مـــی تـــوان در آغـــوشــِ دوســت داشــتـــنـت گــفــت . بــی هــیـــــچ مـــنـت و تـــو مـــی مـــانـی و مـــن ... هــمـــیـــــشــه دلم تـــنـگــِ دوســت داشــتـــنـی بــود کـه زمـــزمـــه ام شــود . حال مـــزمـــزه آن زمـــزمـــه هــا ، زنـدگــیـــــم شــده در زنـده مـــانـدنـم ... چقــدر دوســت داشــتـــنـت مـــی ارزد بــه تـــمـــام لحظه لحظه هــای اوراق عـــمـــرم ... ســاده بــرایـــــت مـــی نـویـــــســم تـــا بــا احســاســی ســیـــــر از آغـــوشــت جــانـی دوبــاره بــگــیـــــرم ... بــا عـــمـــق ایـــــن فــهــم بــر رخســار زیـــــبــایـــــت بــوســه یـــــِ حســرت مـــی زنـم کـه ای کـاش زمـــان در مـــکـانـی دیـــــگــر خلق مـــی شــد تـــا دســتـــانـم را مـــیـــــهــمـــان گــرمـــی دســتـــانـت ســازد و مـــهــرت را بــی فــاصــله تـــرکـیـــــب ایـــــن  کـالبــد بــی رونـق از حضورت ســازد ... بــا تـــمـــام  احســاســم نـســبــت بــه تـــو، تـــوئــی کـه هــم دوســتـــی ، هــم عـــشــقــ، را در تـــمـــام وجــودم لبــریـــــز مـــی ســازی ... بــار دیـــــگــر مـــی گــویـــــم : بــانـوی فــاصــله هــایـــــمـــ، دوســتـــت دارم .

خـــیـالِ بــودنـهـاســــت

  ســــراغــِ ســــکــوتــــی گرفــتــــه ام کــه تــــو در پاســــخـــش شــروع دوبــاره ای بــغــل گرفــتــــه ای و مـــن خـــامـــوش . تــــمـــام دلخـــوشــیـم ، خـــیـالِ بــودنـهـاســــت .

 

     

دوسـت داشـتـنـش

هر مـــخــاطــبــی که در آســمـــان نـــگاهم

بــه خــیــالِ خــویــش رقـص حضـورمـی کنـــد

دُردانـــه آفریــنـــشــی از عمـــق فاصــله ها ،

شــادمـانـی قـلبـم را مـضـاعف مــی ســازد.

دوست داشتنش ،لحظه لحظه یِ روئیدن

ذوقــیــســت که قــســمــت مــی کنـــدایــن

اشتـیـاقم را درون ایـن رفت و آمـد خـیـالش .

چقــدر زیــبــاســت بــوسـه بـرانــدام خـاطــره

هائی که مـــُعلق در ایــن آشــنـــائیــســت.

طــنـابـِ خــیــال

 

 طــنـابـِ خــیــالِ تو را کــه می بـافــم، 

 رکــوع و ســجـودم تماشائــیــســت .
 بـه نـاز و نـیــازش، فــرودی هســت

 کــه غـــرق ِ چـیــدنـِ بـیــداریــســت .

 

نــازنــیـنــمـ

نــازنــیـنــمـ، یـک کـاسـه کـن شــهد شــیـریـن

آفریـنــش زمـیـنــیـت را تا جــامـِ آسـمـانــیـمـان

سـنــگیـنــی بار ایـن امـانــت را به صــبح رسـانــد .

 

 

   

اجازه هست

 فضای ماتِ پشت سَرَت لباسِ زیرینیست که

آرزوی به تن کردنش دارم ! اجازه هست ببوسم

تو را از این نمای دلتنگی ؟

 

 

 

لـــیـلـــای درونـــ

لـــیـلـــای درونـــ، قــقــنـــوســِ دلـــم زنـــده مـی

کــنـــد . با ایـن طلـــوع، آســمـانـــِ نـــگــاهــم

هــمـیـشــه بارانـــیـســت

 

 

 

          

عــزیـزی

   تـــجــسـم حــضـورتـــ، نــوازشــِ ضـرب آهــنــگــیـسـت در عــرصــه یـِ تـــصــوراتـــِ ذهــنــ. بـا خــلـقِ مـصــرعــِ احــسـاسـ، واگــویـه هــایـی بـیـتـــی که حــُرمـتـــِ مـیـمـشــ، مـسـتـــورِ عــام مـی شــود و مـخــصــوص عــزیـزی خــاص ... ایـن واژهــ! تـــمـام دنــیـایـِ مـن اسـت .