یـــــــک لــــــحـــــظه امـــــان بــــده کـــــه احـــســاســمــــ، بــا جـــاذبــــه زمـیـن کــــند
قـــهر. بــــغــل کــــردنت فقــــــط کـــافیـــــــه یکـــــبــــارخــــــاطــــره بــــــشـه .
هـــــوایـــِ گـــرفـتنــِ دســـتانــت،پـــریـــدنــِ کــودکــیـــم از جُوســـت، بــهـــــانــه هـــــایـــِ یـــواشکــیـــِ بــوســـه هـــــایـــِ رودروســـت . نــشســـته ای بــه درون و بــیـــرونــم را هـــــمــیـــشه نــشانــه ای تودر توســـت . صــــفـای قـــدومــت لـیـــلـا جانــ، دلـم هـــــمــیـــشه بــاعزیـــزم بــانــوســـت .
خــــیــلــی دوسـتــت دارم لــیــلـا بــانــو... چــنـدتــا ؟
بــرای گـــرفــتـنــِ پـاسـخــِ ایـن پــُرسـش بـه اخـتـصـار بـگویــمــتـــ: جــــــــــــــــــانـــم . بـه تکه کلـامی تـمام هسـتــیــَم شــده ای بـــــانـــو...
زیـــبــایـــِ آفــــریـــنــشـــِ هــــستی کــه عــــشـــق را بــنــده می کــنــیـــ، بــا خنــده هــــای نــشـــسته بــه روی لـــبــت، حــــسِ طـــواف را زنــده می کــنــی . در یـــک کــلـــام تو را می خوانــم : لـــیـــلـــای منــی محــــبــوبــم ...
ســرخــوشـــم وقــــتــی که احـــســاســم تــو را هــر دفــــــعه بــا یـــک آیـــنـــه دارد نـــظـــر . هــر نـــگـاه بــا بــی زبــانـــی بــا ســکوتــ، تــَرکنـــد لـــبــهــایـــِ فــــــرصــت تــا ظـــهــور. انـــعکاســِ خــواســتــن بــا بــرخــاســتــنـــ، شـــاهــدِ پــیـــمانـــه ای لـــبــریـــزِ از دوســت داشـــتــن . دوســتــت دارم ای هــدیـــه آســمانـــی .
اگـــر گُـــذرت بــه خــــانـه امــان تــو را افــتــاد، مــیــان زمــیــنـُ و آســمــانـِ کــوچــه یــِ دلــتــنـگـــیــ، نـگـــاه نـخــــســتــت را بــغـــل بــگـــیــرمــو و دســتــت را بــبــویــمــو اشــکــم را بــه حـاشــیــه هـــا بــپــاشــم تــا، غـــروب گـــردو غـــبــار راهـــت را، طلــوعِ دوبــاره ای ازپــیــونـد، جـــوانـه دهـــد تــا زِ پــلــه هـــایــِ رســیــدنـ، مــســیــرمــان مــعطرِ عشــقــی شــود کــه احـســاســم هـــمــیــشــه هـــمــیــن را مــی خــــواســتــ.زبــانـِ حـالــی بــود قــلــم زبــانـه کــشــیــدو ایــن عبــارتــِ آغـــازیــنـش بــه جـــوهـــر جـــانـش نـمــایــان شــد . تــو در نـگـــاهـــِ قــلــم عبــارتــِ نـابــی کــه هـــر نـظر کــه کــنـد بــه چــهـــره زیــبــایــت نـوشــتــه هـــایــش هـــمــیــشــه پــابــرجـــاســت . بــرای لــحـظه ای کــه تــو را بــغـــل گـــرفــتــمــو و بــوئیــدم درون حـالــِ خــــودم گـــُم بــودم .اگـــر گُـــذرت بــه خــــانـه امــان تــو را افــتــاد ......
بـا ایـــنـکــه نـــدیــدم تــو را درلــحـــظـــهـــِ زیـــبـایـــِ احــســاســــِ خــوشکـلــتـــ، بـا ذوقــی از تـــخــیـلـات ِ هــمیـــشـگـیــم تـــصــویـــر تـــو را می کــشــم بـه حــضور. دیــدم بـه وقــت گــرفــتــن هــدیــه یــِ آغــاز زِ یـــک جنــســـِ مخـالــفـــ، بـیـــداریـــِ گــُر گــرفــتــه ای از عـــشــقـــ. دیــدم کــه نــگـاه غـــرق رقـصــیــســت خــوابـیـــده کــه بـیـــدار شــود مســــتـــ. دیـــدم کــه تـــرانـــه بـر می خــیـــزد از گـــوشــه یـــِ چــــشــمان رنـگـیـــَت . دیــدم میــان قــاب بـلــوریــن ســیــنــه ات رنـگـی بـنــفـش دسـتــی کــشـیــده بـه دور گـردنــت تــا بـوسـه هــایـــِ نـقــره ایـش را جدا کنـد .دیـدم همه را ای عــزیـــز بـا ایـــن عــبـارت مخــتــصــر بـگـویـــمت کــه چـقـدر می خـواهـمت عــشـقـم... می بـوسـمت هــر روز بـه خـیـال ایــنـکـه من هــمان آویـــزم ...
لــیـــلــا لــیـــلــا لــیـــلــا، آهــــســــــتـــه بـــا طــنــیــنـی داغ ، نــجــوای فــتــحـــِ گـــشــودنــِ رویــای شــیــریـــنــت . حـــســی کــشــیـــده از زبـــانــِ حـــال بــا یــک طــپـــش . بــا ایــن هــمــه خـــمــاریـــِ نـگــاهـــ، دلــ، تـــو را مـــی بـــیـــنــد. مـــیـــزانــِ پــــرســــش از ایـــن کـــه چــــه مـــقدار جـــاذبـــه یـــِ ایـــن تـــاثیـــری در یـــک نــگـــــاهــــِ نــهــفـــتـــه از آن جــــنــونــیـــســــــت کـــــه هــــر صـــبـــحـــــ، دســـتـــانــم را بـــه آرامـــی آغـــوشـــِ لــمـــســــِ جـــراتـــی مــی بـــیــنــم کـه درکـــنــارت بـــی قرارهــــدیـــه مـی دهــد بـــه طــراوتـــِ گــونــه هــــای زیـــبـــایـــت ... دوســــت دارم کـــــه پــــایـــِ نــگــاهــــت بـــنــشـــیـــنــم و ســاحــل ذوقم را بـــا تـــو قدم بـــردارم و ردپــای آغــوشــت را بــهــانــه ای سـازم و تـــو را بــخــنــدانــم و حــســـرتـــِ ایـنــهــمــه نــدیـــدنــهــا را بـــه عــمــر بــپـــردازم . دوســتـــت دارم شـهـــدِ گــلــهـــای خــردادی .
دلـــتـــنــــگـــــت کــه مـــــی شـــــوم عــــــکــســــــت را بــــــغـــــل مـــــی گـــــیـــرم بــــــا نــــوازشـــــی از فـــــاصلـــه هــــا . فـــــرشـــــتـــه ای کــه خـــیـــالـــِ زمـــــیـــنــــیـــم را پــــُر کــرده از نــگـاهــــِ زیـــبــــــایـــشـــــ. طالـــب بــــــوئــــیـــدنــــِ زلـــفــــی کــه هــــنــــوز مـــــعــــــطر اســــــت بــــــه نــــگـــاه نــــخـــســــت . بـــوســـیـــدنــــت مـــیـــان آنــــهـــمــــه غــــوغــــای درون نــــوازشـــیـــســـــت کــه جــلــد مــــی گــــیـــرد آن را هــــر روز . هـــنـــوز کــه هـــنـــوز اســـت دلـــهــــره ام پـــابــــرجــاســــت امــا دوســتـــش دارم چــون تـــو را بــا خــودش بـــــه هــــمــراه دارد. جــای نـــشــســـتــنــــِ یــک بـــوســه را خـــالـــی گـــــذاشــــتـــه ایـــن احســـــاس .
وقـــت بــیــداریــمـانـــ، نـگـاه قــشنـگـتـــــ، تـــنــیـده شــــود بـــــه قـــامـتــــِ احـســـاســمـــ !، تـــو را بـــــه آســـمــــانــــِ نــــوازشــــی بــــِـبـــَــرم کــه مــــیــوه کــالـــــش خــــوردنــــی بـــــاشــــد . بـــــه وقـــت نـــگـــاه کــردنــــت کــه در خـــوابــــی ، پــــیــالـه پـــُر کــنــم از ایــن خــــوشـــبــــخـــتـــی .ِ چـــرا مـــیــان ایــنـــهــمــــه گــُـل در احـــســـاســـ، تـــــودر نــــظرم هـــویــدائــی ؟ پــــاســـخــــش را درونــــِ خــــاطــــره ای جســـتـــــجو کــرده ام کــه زنــــدگــیــم بــــا اوســـت .تـــــو رقـــــصِ حـــضوری بـــانــویــم، تــــو عشــق و صفایــی مـــحـــبــــوبـــــم، تــــو را مـــیــان ایــنــــهـــمــــه مــــتـــــن، چــگــونــــه سَـــوا کــنــــم کــه آهـــنــــگــــتـــــ، تـــــرانــــهِ بـــــارانــــیــســـت از روئــیــدن ...