داشتنت

داشتنت، دانشی به وسعت پریدنِ به آغوشت می خواهد

بی آنکه نگاهِ خزیده میانِ گلبرگِ لطیفِ دخترانه ات، با جانِ

کلام گُم شود .تنهاخیالِ بغل گرفتن تو سیرابم نمی کند !

بمان در چند قدمی بالاتر از زمینِ احساسم تا ببافم عبور از

نبودن را، بیابم لیلائی که چنین نخی در لباسش نمایان

است . لیلای من لیلای نگاهیست که فریاد دلنوشته ها

درونش جاریست ...                 

                   

تنها شکوفهِ خردادی منی

  با دلنوشته های خود، هر بوسه ای به تو، با یک نگاهِ نو،

 سیمرغِ زنده ایست . با عمقِ رفتنت در لایه های ذهن،

 اوراقِ ماندنم، بندد ضخامتی . ای بودنی ترین احساسِ

 ناب، مرز نگاه من، باشد به این کلام ! تنها شکوفهِ

 خردادی منی.  ای یار دلرُبا، نازم به نازِ تو، باشم به عشقِ

 تو .با یک چکیده از، احساسِ مخفیم گویم که خوشکلی

 در چشم باز من ...

                                     

طعمِ لیلائی

  در خلوتِ یک مکانِ پُر احساس، می شود شلوغِ

 شروعِ تو  شد و خیره به تاریکی.سیاهو سفیدش

 به وصله های سکوتی جان داده که زایشِ برهنه

 را بپوشاند ... مترجمِ پشتِ صحنهِ این دیدار، فقط

نگاهِ غوغائیست که فاصله را کم کرده و بغل گرفته

 متن باریکی زِ رشته های تنیده که مَرهَمَش

 مَحرمی شده به زیبائی . تو ترجمهِ لمسِ شیرینی

 که بر زبان همیشه بماند طعمِ لیلائی...

                                                                                                        

تو عروسِ سرزمینِ قلبِ منی

  بانوی من که تو باشی هر بار تازه تر از دیروزی، حیف

 است تا نگویم :جانم، تو عروسِ سرزمینِ قلبِ منی .

 حجله اش با درو دیوار نپوشیده شده، بغلش شمع و

 گُلُ ریحان نیست . توئیو معرفتِ احساسم،بی تکلف،

 بدهیم حاشیه را با سخنِ شیرینت، لبِ آن پنجره بازِ

 نگاه، تو بچینیو من از دستِ لبت بردارم حسرتِ خوردنِ

 این فاصله ها.

                                                                                                                                                                            

تو مال منی

  خوش آمدی که دلم برای گرفتنِ دستانت،  

       نگاه کویریست به باریدن.

 تو مال منی اگرچه آسمانِ نگاهم، قناعت

    کند برای دیدن تو به خوابیدن.

 تمام مرورِ آغوشت، رسیدنِ پایِ مثلثِ سلامو

       اشاره به نگاهو بوسیدن .                     

 بمان برای همیشه که بودنِ با تو لیلا جان،

       هوای پریدنستو روئیدن.

بگویمت تَرکِشِ زیبائی، ازخواستن

  مگر می شود در آغوشِ من باشیو نبوسم تو را، نگاهی

 کنیو نخواهم تو را،پُر از خنده باشیو نگویم چرا؟ که زودتر

 ندیدم تو را . مگر می شود شبی بی حضورت، مسافت

 زِگرمای رویای لیلائیت تا سحر طی کنم .مگر می شود

 سَرَم روی بالشتِ هِجیِ نامت گذارم  نبینم بخواب، رُخ

 گرمِ نازِ تو را .در آخر که آغازِ بودن زتوست بگویم : عزیزم

 تو لیلای رنگین کمان منی .چقدر بوسیدنو بوئیدنو یواش

 یواش تو را خواستن زمزمه اش را به گوشهای خوشکلت

 رسانیدن ، اوجِ لبریز شدنِ احساسمان می بینم. بگویمت

 تَرکِشِ زیبائی، ازخواستن، که دنباله داریست از خلقِ ناگفته ها. .....                                                                                                                                                   

من عاشقِ با تو بودنم خردادی

   با پیچکِ خوابیده احساسم، آنگونه ببوسمت که نازت،

  بازی بکند چو چرخِ تکرار. اینگونه حواسم به تو دارد رونق .

  تو جانِ کلامی لیلایم، من عاشقِ با تو بودنم خردادی،با

  یک رقمی عجیب نشسته ای بر این دل. پیوندِ میانمان

  آغازیست از بودنِ خاطراتِ شیرینت .

                                                            

عاشقِ لیلایِ جانم تا همیشه تا همیشه

  بوسه بر پیشانیت، از قابِ دلتنگی،گفتنش، افتادنی تر

  می شود چون بید مجنونی که دستِ باد،زیر زلفِ یار،

  می نشیند دیوانه وار، آخ اگر پروانه ای بودم به روی غنچهِ

  لبهای نازت می نشستم میکشیدم، می چشیدم شهدِ

  آغازِ راه. با چنین احساس نابی،عاشقِ لیلایِ جانم تا

  همیشه تا همیشه...

                  

                                                   

ساده که بگویم:

  ساده که بگویم: بغلم پُر می شود از بودنِ تو، حسِ

  امواجی که، لب ازساحل، بر ندارد هرگز،این همان لحظهِ

  خامیست که می پُخت نگاه، تا صدا  جان بِخَرَد، بدهد

  دستِ رها.و بگیرد نفسِ گرمِ تو را و بگوید: نفسم، جان و

  تنم لیلایم، عاشقانه ، عاقلانه نه که یک دیوانه،با تمام

  احساسی که تو را دارم من،یک طواف، فریادم، بشود

  زمزمه،بشنود گوشِ قشنگت،بدهد پاسخِ این خواستن را.

                                                        

اینکه هنوز عاشقانه لب به سخن نگفته ای

  اینکه هنوز عاشقانه لب به سخن نگفته ای : لبهای به

  هم نرسیده به هم، دستانِ گره نکرده به دورِ هم،  آن

لمسِ خیسیِ باران به روی خیال، آن سیریِ کاذب میانمان،

 آن بویِ خفته درونِ پیرهن، با تکه پاره های بسنده به

 دلنوشته ها،افتادنمان زِنبودِ ارتفاع،نوشیدنِ یخهایِ بی

 صدا، ذوقِ نیامده از مسیر، سربارِ آبِ سرمازده از کوره

 سرد، حسرت به بودنمان از نبود،تفسیرِ دُرشت از چه

 سود . اینکه هنوز، با  ارتفاعِ تو کوهنوردِ رسیدن نیامده، 

  یک بوسه به خلوت نداده ای، شهدِ نخورده به لبهایِ

 توست. در یک کلام ای عزیز، با بوسه های دخترانه خود،

 نانِ تنورِ پُختنمان را، تو داغ کن.