آرامِ من، آرامشم توئی

  عاشق که می شوی احساس زنده می شود با موجِ

 دلکشش عهدی میانمان، یکبار بسته می شود.آنگه به

 بودنش الفاظ خسته  می شود .باید به جان شنید گفتارِ

 همسری. اینک همان کلام از لایه های زیربا روی گفتنش

 عریان زِ هر مکان باید سپرده شد در گوشِ بودنت.حالاعزیزِ

 من، لیلایِ خوبِ من با دلنوشته هایمان احساسمان به

 هم دارد یکی شدن.تو جانِ من و من جسمی که بی تو

 روح، پزمرده می شود .لیلای من توئی هر چند با فاصله،

 با نقطه چینِ دل هموار می کنم مرز میانمان با دوست

 داشتنت هر روز و هر زمان با گفتنِ به تو این تکهِ کلام :

 من عاشقِ بوی معطرِ لیمویِ خُفته در پیراهنِ توام.من

عاشقِ بوسیدنِ هر نقطه از لبهای شیرینِ توام.من عاشقِ

 نجوایِ آرامِ دل در گوشهایِ نازِ توام . من عاشقِ خیسیِ

زلفت زیر بارانِ شبم. من عاشق ناگفته هایم تا بغل گوید

به تو .من عاشق آن ساعت خوابیده روی دیوارم که فریادش را به بودن در کنارت در

شمارش کُند می خواند .من عاشقِ عاشقی کردنم و عاشق ماندن برای دختری که

جایگاهش پُر نمی شود با نام هیچ لیلایِ دیگری جز آن لیلایِ شکوفه تلخِ خواستنی و

بوئیدنی و بوسیدنی. آرامِ من، آرامشم توئی...