عاشقِ لیلایِ جانم تا همیشه تا همیشه

  بوسه بر پیشانیت، از قابِ دلتنگی،گفتنش، افتادنی تر

  می شود چون بید مجنونی که دستِ باد،زیر زلفِ یار،

  می نشیند دیوانه وار، آخ اگر پروانه ای بودم به روی غنچهِ

  لبهای نازت می نشستم میکشیدم، می چشیدم شهدِ

  آغازِ راه. با چنین احساس نابی،عاشقِ لیلایِ جانم تا

  همیشه تا همیشه...